شنوایی سنجی وابسته به همکاری کودک اصلی ترین آزمایش شنوایی است که برای مشخص شدن نوع و میزان افت شنوایی کودک انجام می شود. معمولاً این آزمایش پایه و اساسی برای تشخیص و درمان است. راه های گوناگونی برای اندازه گیری آستانه ی شنوایی کودک با توجه به سطح همکاری او وجود دارد.

شنوایی سنجی رفلکسی

شنوایی سنجی رفلکسی یک نوع شیوه ی شنوایی سنجی است که از رفلکس های مشاهده شده ی کودک استفاده می شود. آستانه ی درک شنوایی هنجار نوزادان در حدود 80 dB HL است. در این روش، صداهای کوتاه و بلند از طریق بلندگو یا گوشی های مخصوص به گوش کودک ارسال و ارایه می گردد.

متخصص شنوایی به دقت به واکنش های کودک نگاه می کند تا هر گونه رفتار رفلکسی از کودک را درقبال صدا و سطح شدتی آن بررسی نماید. بخش زیادی از این نوع رفلکس ها در کودکانی با سنین 8 تا 16 هفته پس از تولد به طور طبیعی و عادی از بین می رود.

شنوایی سنجی به صورت بازی کردن

از سن رشدی دو تا سه سال به بعد، کودکان می تواند به صورت فعال تری در آزمایش ها شرکت کنند. یک نوع دیگر شنوایی سنجی، شنوایی سنجی به صورت بازی کردن می باشد که در این حالت، آزمایش به صورت بازی در می آید. به کودک گفته می شود که با شنیدن صداها، اسباب بازی های کوچکی (مثل لگوی بازی) را به داخل سبد بیندازد و یا اینکه پازلی را کامل کند.

بسته به سن، نوع و میزان واکنش کودک به هدفون، صداهای آزمایشی ممکن است از طریق بلندگو، هدفون، و یا مبدل استخوانی پخش شود. وقتی از بلندگو استفاده می شود، روند آزمایش برای هر دو گوش کوتاه تر می شود چون هر دو گوش همزمان آزمایش می شوند اما دقت این نوع آزمایش بالا نیست چون گوش های راست و چپ به طور مستقل و جدا از هم آزمایش نمی شوند.

شنوایی سنجی گفتار

از همه ی شیوه های بالا برای تعیین آستانه های شنوایی استفاده می شود. از شنوایی سنجی گفتار برای تعیین آستانه های شنوایی برای سیگنال های گفتاری استفاده میشود.شنوایی سنجی وابسته به همکاری کودک شیوه ی موثری برای تعیین میزان افت شنوایی و مقایسه ی عملکرد کودک با سمعک یا تنظیمات مختلف سمعک می باشد. موارد آزمایشی در شنوایی سنجی گفتار شامل کلمات یا جملات است بسته به سن و مهارت زبانی کودک، از آزمون های گفتاری مختلفی استفاده می شود.